Numb

«Και μετά youtube. Ακούω το τραγούδι του Στόκα, «γαμημένη συνήθεια» λέει και εγώ σκέφτομαι την ηλεκτρονική μου συνήθεια. Αυτή και μόνο αυτή είναι που με βαραίνει, με πνίγει. Το ψηφιακό μου αποτύπωμα. Αυτά που λέω και αυτά που γράφω ες αεί αναρτημένα σε έναν παγκόσμιο ιστό, όπου έχουμε όλοι παγιδευτεί σαν αράχνες. Αφάνεια; Ποια αφάνεια; Ξέχνα την αφάνεια, στην νέα ηλεκτρονική εποχή δεν μπορεί να εξαφανιστεί κανείς. Ακόμα και αν το θέλει».

http://www.vakxikon.gr/content/view/891/3757/lang,el/

Παιχνίδι

Καμιά φορά γίνεται κάτι μαγικό. Εκεί που έχεις γράψει κάτι και λες να τώρα τελείωσα, χρειάζεται για κάποιον λόγο να το ξανακοιτάξεις. Και λες... «ας παίξω λίγο, ας πειραματιστώ». Στο παιχνίδι αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Χωρίς άμυνες. Μπορείς να είσαι όσο υπερβολικός θέλεις. Και καμιά φορά -σπάνια, όχι πάντα-, αλλά καμιά φορά αυτό που θα βγει θα είναι κάτι πολύ ωραίο.

Σε ένα παιχνίδι ανακάλυψα ένα τέλος. Που δεν είχα σκεφτεί που δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό. Ένα τέλος πολύ καλύτερο από αυτό που εγώ η ίδια -πριν από μερικές μόλις εβδομάδες- είχα δώσει. Inspiration comes in strange forms...

Παζλ

Εικόνες και σκηνές κατακερματισμένες. Μια βόλτα στην Αθήνα ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι, ο αρχικός ενθουσιασμός, ένα βράδυ σε μια ταράτσα με ένα ποτό στο χέρι. Μια διαδρομή με το αμάξι στην παραλιακή, ένα οργισμένο, ξάγρυπνο βράδυ μπροστά στον υπολογιστή. Σε αναζήτηση ελπίδας και ανθρώπινης επαφής. Ένα βροχερό ταξίδι και ένα ταβερνάκι, μια συζήτηση με μια φωτογραφία. Το δωμάτιο ενός «ροζ» ξενοδοχείου. Ένα φόρεμα που απαιτεί τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα φορεθεί. Ένας εξωτικός προορισμός, κάποιο βράδυ με φεγγάρι. Μια συνάντηση με διπλή σημασία. Ο Κάρι Γκραντ και μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Ιστορίες που θα μπορούσαν να διηγούνται στιγμές ενός μόνο ζευγαριού, αλλά που θα μπορούσαν να είναι και αποσπασματικές σκηνές από τη ζωή πολλών και διαφορετικών εραστών.

Ιστορίες με μικρές εμμονές που επαναλαμβάνονται: βόλτες, η πόλη, αγγίγματα και διστακτικές χειρονομίες, καθρέφτες και αντανακλάσεις, ο χρόνος, μερικοί γλάροι, μυστηριώδεις πομπές και χρώματα... Διαδρομές στον έρωτα και για τον έρωτα, μικρές εικόνες που ενώνονται, συμπληρώνοντας η μία την άλλη, σαν κομμάτια χάρτινα που όταν τα ενώσεις σχηματίζουν ένα παζλ. Ερωτικό.

Αυτό τουλάχιστον ευελπιστεί να είναι.... Θα δούμε... :-)

• Η φωτό είναι flickr

Μέμοριζζζζ

Αναγκαστικά δηλαδή.

Γιατί υπάρχει κι αυτό. Βραδιές που οι αναμνήσεις σου σου επιβάλλονται, σου φορτώνονται κι άντε μετά να τις ξεφορτωθείς. Να τις ξεφορτωθώ; Γιατί να το κάνω αυτό;

Όπως είπα σε μια φίλη στη διάρκεια μιας κάποιας διαφωνίας: «Εγώ είμαι Σκορπιός. Και εμείς οι Σκορπιοί ασχολούμαστε με το παρελθόν. Αυτό κάνουμε. Κι αν μας λένε εκδικητικούς δεν είναι λόγω ίντριγκας, αλλά γιατί ποτέ δεν θα ξεχάσουμε. Κι όταν έρθει η κατάλληλη ώρα θα στο κοπανήσουμε».

Τι να κάνεις; Καθένας με τα σφάλματά του...

Αλλά αυτές οι αναμνήσεις ήταν ωραίες. Μια κάποια ένεση αισιοδοξίας. Μηνύματα στο κινητό. Σ' αγαπώ που μου είπαν κι άλλα που δεν μου είπαν, άνθρωποι που υπήρξαν περήφανοι για μένα και μου στειλαν ένα μήνυμα να μου το εκφράσουν, χαμόγελα, συνθήματα και φατσούλες που μου φτιαξαν τη μέρα.

Για έναν Σκορπιό οι αναμνήσεις φέρουν βάρος ειδικό. Καμιά φορά όμως... καμιά φορά αυτό το βάρος μπορεί να είναι και καλό...

Πώς κολάει τώρα αυτό με το γράψιμο;

Ε, κολάει. Ιδού ένα απόσπασμα από κάτι που έγραψα παλιότερα... και που έμεινε και αυτό σε ένα συρτάρι ξεχασμένο...

«Το μυαλό είναι σαν ένα δωμάτιο σπιτιού. Κάθε ένοικος που το επισκέπτεται αφήνει πίσω του και κάποια από τα υπάρχοντά του. Άλλος περισσότερα, άλλος λιγότερα. Καμιά φορά όταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού αποφασίζει να βάλει τάξη, στέλνει βοήθεια –μια σβέλτη υπηρετριούλα-. Αυτή αρχίζει την τακτοποίηση με κινήσεις προσεκτικές. Τοποθετεί τα πράγματα στις θέσεις που θεωρεί ότι ανήκουν: τα πρόσωπα σε ντουλάπες, τις λέξεις σε σεντούκια, τα αισθήματα σε τριπλοκλειδωμένα συρτάρια. Και αυτή η δουλειά γίνεται κάθε φορά που κρίνει το μυαλό απαραίτητο. Και όλο γεμίζει το δωμάτιο αυτό με πράγματα κι όλο χρειάζονται τα πράγματα αυτά να μπουν σε τάξη. Όταν είσαι μικρότερος γεμίζει βέβαια με γρήγορους ρυθμούς, αργότερα μένεις να τακτοποιείς ξανά και ξανά τα ίδια αντικείμενα. Κι όμως. Λίγο ανοιχτό να έχει μείνει κάποιο συρτάρι ή αν ένας ένοικος επιστρέψει να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν -ή ακόμα και όσα δεν του ανήκουν- μπορεί να έρθουν πάλι τα πάνω-κάτω στο δωμάτιο αυτό των αναμνήσεων.»

Η μπορντό ζακέτα

Βγήκε έξω, χειμώνας πια. Ο πόνος ξαναγύρισε, δεν μπορούσε να καταλάβει ακριβώς από που πήγαζε, υπέθεσε πάντως ότι ερχόταν από την κοιλιά της. Μπήκε πάλι στο σπίτι, άνοιξε το μπαούλο και έβγαλε μια μπορντό μάλλινη ζακέτα. Τη φόρεσε και βγήκε πάλι στο δρόμο.

Μπήκε στο αυτοκίνητό της και έβαλε μπρος. Ο Στάθης δεν ήθελε να οδηγεί, «κι αν πάθεις τίποτα;» τη ρώταγε. Τι να πάθω χριστιανέ μου, απαντούσε εκείνη. Τι άλλο να πάθω, συμπλήρωνε από μέσα της. Τι χειρότερο;

Αλλωστε δεν πήγαινε κάπου μακριά. Καμιά βόλτα μέχρι την Καστοριά, για ψώνια, να δει κάποιους φίλους, στο γιατρό της. Εκτός από τις Παρασκευές... τότε πήγαινε εκεί, στο μέρος της.

Το βλέμμα της έπεσε στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου. Τα μάτια της λες και πετάγονταν έξω, ήταν χλωμή, το πρόσωπό της οστεώδες. Δεν την τρόμαζε πια η εικόνα του. Στο κεφάλι της φορούσε ένα λευκό μαντήλι, σημάδι της αρρώστιας της κι αυτό. Δεν της άρεσαν τα μαλλιά της έτσι ξερακιανά, θλιβερά όπως είχαν φυτρώσει μετά τις χημειοθεραπείες. Της έλειπαν τα πλούσια καστανά μαλλιά της, της έλειπε... της έλειπε ένα λούσιμο με μπόλικη σαπουνάδα, ναι, αυτό της έλειπε. Τώρα τι είχε μείνει για να λούσει; Μερικές τούφες όλες κι όλες.

Το καλοριφέρ του αμαξιού δεν ζέσταινε. Με το ένα χέρι τύλιξε τη ζακέτα πιο σφιχτά στο στήθος της, πώς είχε πιάσει έτσι απότομα κρύο πάλι; Σαν χτες της φαινόταν που ήταν καλοκαίρι, που είχε έρθει ο γιος της το Δεκαπενταύγουστο να φάνε όλοι μαζί, να γιορτάσουν.

* Απόσπασμα από το διήγημα Η μπορντό ζακέτα. Το διήγημα έλαβε έπαινο από την λογοτεχνική ομάδα Ιδεόπνοον. 

© Αγγελική Στελλάκη

Γράφω επειδή η νύχτα

Γράφω επειδή το φάντασμα, επειδή χτες, επειδή σήμερα, επειδή δεν ξέρω, επειδή ο έρωτας, επειδή η νύχτα.

Όσκαρ Χαν, Χιλιανός ποιητής

Αθόρυβα. Έτσι κάπως μου ’ρχονται οι λέξεις. Χωρίς υπερβολές, χωρίς φανφάρες. Πράγμα που αποδεικνύει ποιες είναι οι φάσεις της ζωής του όπου γράφει κανείς καλύτερα.

Ξαπλώνω το βράδυ στο κρεβάτι και ξεχνάω πάντα να πάρω μαζί χαρτί και μολύβι, απαραίτητο σαν το νερό. Και ξυπνάω στη μέση της νύχτας με μια ιδέα ή με μια φράση και δεν έχω που να την σημειώσω. Θα τη θυμάμαι αύριο, λέω. Σίγουρα θα τη θυμάμαι. Και δεν τη θυμάμαι ποτέ.

Ένα βράδυ, πάντως, έτυχε να έχω δίπλα μου την ατζέντα μου. Κάπως ξύπνησα, ένα όνειρο, κάτι είδα, κάτι σκέφτηκα, σκάρωσα βιαστικά μια φρασούλα πριν ξανακοιμηθώ. Την επόμενη ξύπνησα και δεν την έβρισκα πουθενά. Δεν την θυμόμουν καν. Ούτε τη φράση, ούτε την ιδέα πίσω από τη φράση. Εβδομάδες μετά, συνειδητοποίησα ότι είχα ανοίξει την ατζέντα σε μια ημερομηνία τυχαία. Και είχα σημειώσει, όντως, κάτι. «Ενέχυρο η καρδιά». Δε θυμόμουν πια τι ήθελα να πω, είναι περίεργο όμως. Υπάρχει πια στην ατζέντα μου μια ημερομηνία και από κάτω –σαν ραντεβού, σαν συνάντηση- αυτές οι τρεις λεξούλες: «Ενέχυρο η καρδιά».

Τι το κάνω τώρα αυτό; Το αφήνω. Εκεί. Σαν υπενθύμιση ενός πράγματος που δεν ξέρω πια τι είναι. Κάποτε, κάπου θα κολλήσει, όπως κολλάνε όλα.

Μέχρι τότε συνεχίζω να διαβάζω βιβλία και να σημειώνω φράσεις. Και κυρίως να σβήνω και να ξαναγράφω, να μετασχηματίζω και να μετασχηματίζομαι. Κι αυτό γιατί το φάντασμα, γιατί χτες, γιατί σήμερα, γιατί δεν ξέρω, γιατί ο έρωτας, γιατί η νύχτα.

Καληνύχτα.